Je hoeft het niet alleen te doen.
Zie je het verschil in rugzak op deze foto? Ik sta rechts bij het bord, lila shirt, oranje rugzak(je). Rechts naast mij staat één van de sherpa’s. Kijk even goed naar zijn rugzak.
We staan hier aan het begin van de Inca Trail. 2008. Een wandeltocht van 6 dagen, hoor door het Andesgebergte. Wie denk je dat er sneller was? Wie denk je dat het “beter” deed?
Het antwoord is natuurlijk: de sherpa. Elke dag vertrok hij later dan ik. Want hij moest de tenten en ontbijtspullen opruimen en inpakken. Elke dag haalde hij me, bijna rennend, in. Want hij moest de tenten weer opzetten en het avondeten voorbereiden. En elke dag zat hij met een grote grijns ons op te wachten. Met alvast wat lekkers te eten en te drinken.
Hoe kan dat nou, dat hij zoveel sneller ging? En ook zonder ongelukken over echt onmogelijke bergpaadjes?
Het antwoord is eenvoudig: hij kent de route. Hij heeft dit al zo vaak gelopen. Hij kent elke bocht, elke hobbel, elke steen op de route. En hij rent daar op rubberen slippertjes overheen alsof het niks is.
En ik? Ik sjokte daar in mijn kneiterdure bergschoenen moeizaam achteraan. Zelfs op handen en voeten het zogenaamde “Apenpad” op. Wat was ik blij met mijn sherpa! Ik moet er niet aan denken dat ik ook nog mijn eigen tent, eten etc. mee had moeten zeulen op deze tocht.
Dankzij mijn sherpa heb ik kunnen genieten van de route, van de reis. En heb ik de eindbestemming gehaald: Machu Picchu.
In je werk als leidinggevende is het niet anders. Je kunt natuurlijk alles op je eigen rug laden. En zelf klauteren en zwoegen. Maar je kunt ook een sherpa inschakelen. Iemand die de route kent. Die dit al vaker heeft gedaan. Die je kan helpen onderweg. Die bepaalde lasten voor je kan dragen, die je wijst op gevaarlijke stukken in de route. Die voor je zorgt. Zonder het van je over te nemen. Want net als ik in 2008, zul je zelf de route moeten afleggen. Maar dat hoef je niet perse alleen te doen.
